معرفی سبک نئو مدرن در سال 1972 یکی از مهم ترین جریانات معماری به وقوع پیوست. در این سال همایشی در نیویورک با عنوان (کنفرانس معماران برای مطالعه ی محیط) شکل گرفت. سردمداران این همایش که به ترتیب شامل پیتر آیزنمن، مایکل گریوز، چارلز گوآئمی، جان هیداک، ریچارد مایر بودند، خردگرایی را پیش کشیدند و بالاتر از همه لوکوربوزیه و معماری دهه ی 30 ایتالیا را که در اطراف کارهای جوزپه ترانی دور می زد مطرح نمودند. تجربیات روشنفکرانه ی این گروه به دور از هرگونه علاقه ی اجتماعی بودکه در اوایل کار وجه مشخصه ی بیان معماری آن ها به شمار می رفت. حاصل این همایش به صورت کتابی به نام پنج معمار و در همان سال با مقدمه ی کنث فرامپتون منتشر شد. گروه پنج معمار بعدها به گروه سفید و در سال 1982 توسط چارلز جنکس به نئومدرن تغییر نام دارد. این گروه در تقابل با گروه خاکستری نامیدند که نه سفید و نه سیاه بودند بلکه اندیشه های آنها طیف وسیعی از موضوعات مختلف و التقاطی راشامل می شد. انچه در کارهای معماران نئومدرن حائز اهمیت است گذر از اهداف و جهان بینی مدرن و رسیدن به فرم جدیدی است که ماهیتأ با معماری مدرن تفاوت دارد. اینان دغدغه های معماران مدرن را ندارند و کارهای آنها در پی نوعی پیوستگی با اهداف اجتماعی است و نه حل مسائلی که معماران مدرن با آن درگیر بوده اند بلکه عمده دغدغه ی معماران نئومدرن انجام معماری برای معماری است و خود معماری مسئله ی اصلی این معماران است.